Τρίτη 20 Μαρτίου 2024
Ώρα 10:41 μ.μ
Είναι Τρίτη, σχεδόν αρχή της βδομάδας και νιώθω ήδη κουρασμένη. Αυτή είναι μία απλή καθημερινότητα μίας μάνας που παλεύει να τα προλάβει όλα παράλληλα με το αποκλειστικό μεγάλωμα του πρώτου της παιδιού. Φυσικά και δίνω προτεραιότητα στο παιδί μου ή τουλάχιστον, προσπαθώ. Ακόμα και τώρα που έχω να παραδώσω σε λίγες μέρες την αισθηματική κωμωδία μου «Λίγο Σεξ Ακόμη Παρακαλώ» Νο1, την οποία ξαναγράφω από την αρχή, νιώθω ότι δεν θα προλάβω. Δεν πανικοβάλλομαι γιατί όταν στις συνεργασίες σου υπάρχει κατανόηση όλα γίνονται και ίσως γίνονται και πιο σωστά.
Η κούραση μου είναι τεράστια. Θα ήθελα πολύ αυτή την ώρα να είχα χρόνο για εμένα, ίσως και να τον έκλεβα… Λες και δεν μου αξίζει μέσα στη μέρα να ξεκλέβω χρόνο για εμένα πια. Όμως ακόμα και τώρα που έχω μπροστά μου ανοιχτή την τηλεόραση και παίζει μία από αυτές τις καθημερινές σειρές που στην πραγματικότητα δεν τις παρακολουθώ αλλά τις βάζω να παίζουν για να νιώθω ότι έχω παρέα, νιώθω την ανάγκη να τρέξω εδώ μέσα και να γράψω σκόρπιες σκέψεις που θα μοιραστώ σε όποιον κάνει την τιμή να με διαβάσει.
Σήμερα έκανα ένα σορό τηλεφωνικά ραντεβού για την προώθηση του νέου μου βιβλίου «Σιωπηλές Κραυγές». Προσπαθώ να φτιάξω ένα πιο ολοκληρωμένο πλάνο προώθησης για αυτό το βιβλίο. Νιώθω ότι όλα αυτά τα χρόνια, δεν «φρόντισα» αρκετά τα βιβλία μου. Έκανα βεβιασμένες κινήσεις, δεν τα προσέγγισα με υπομονή και σοφία. Σίγουρα τα αγκάλιασα και σίγουρα τα αγαπώ πολύ, όμως για κάποιο λόγο συνεχώς βιαζόμουν. Προσπαθώ να αλλάξω αυτή την καθημερινή βιασύνη που με διακατέχει στο να τα προλάβω όλα. Και μέσα στην συγγραφική μου ενασχόληση που αυτό είναι το ένα κομμάτι, πρέπει παράλληλα να τρέχω μέσα στο σπίτι να τακτοποιώ, να μαγειρεύω, να συγυρίζω ή να κάθομαι ατελείωτες ώρες στον καναπέ και να παίζω με τον μικρό μου. Παράλληλα, επίσης, πρέπει να φροντίζω τα πάντα στη βασική μου δουλειά. Όλα αυτά έχουν την γλύκα τους φυσικά και δεν παραπονιέμαι! Μέσα στην καθημερινότητα μου άλλωστε το μόνο που με γεμίζει φως είναι το βλέμμα αλλά κυρίως το χαμόγελο του παιδιού μου! Παίρνω δύναμη και αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι όλα τα αντέχω, πάντα θα αντέχω!
Θα μπορούσα να μην είμαι εδώ, να πάω να ξαπλώσω, να τραβήξω τον εαυτό μου από το μανίκι και να του επιβάλλω να ξεκουραστεί. Όμως έχω μία δυνατή εσωτερική ανάγκη να γράψω και ξέρω ότι αυτό θα κάνω. Σε μία ώρα από τώρα, θα συνεχίζω να γράφω τη νουβέλα μου που έχω αγαπήσει ήδη. Τα «Ένοχα Βήματα» γλυκοχαράζουν μέσα μου σαν μία νέα ιστορία που θέλω να την αγκαλιάζω ξανά και ξανά. Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι αυτό το βιβλίο, την μικρή μου ιστορία, θα την κάνω έντυπο και θα τη διαθέσω από το eshop μου όπως έκανα και με παλιότερα βιβλία μου. Σκέφτομαι ότι αφού αυτή η ιστορία ήταν κάποτε ξεχασμένη στο ηλεκτρονικό μου συρτάρι, ήρθε η εποχή να είναι η αφετηρία που θα δρομολογήσω και πάλι, όσο πιο σωστά και όσο πιο προσεγμένα μπορώ τις έντυπες εκδόσεις μου.
Κάπως έτσι θα με βρει το μετά και όσο αντέξουν τα βλέφαρα μου. Θα χαθώ μέσα στην ιστορία του Άρη και θα τον αφήσω να με τραβήξει στον δικό του κόσμο μέχρι να του ορίσω το τέλος που επιθυμώ βαθιά!
