Παρουσίαση Ποιητικής Συλλογής Ονειροδρόμιο στις 29/3/2025 στο Έναστρον Βιβλιοκαφέ.
Ομιλήτριες : Θεοδώρα Παξινού, φιλόλογος και ποιήτρια
Βίκυ Μπάλλου, ψυχολόγος
Συντονίστρια η Χριστίνα Ανδρέου από τις Εκδόσεις Στοχαστής.
Στις 29/03/25, στο Έναστρον Βιβλιοκαφέ πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής “Ονειροδρόμιο” της αγαπημένης ποιήτριας Γεωργία Λαμπάρα.
Μία βαθυστόχαστη ποιητική συλλογή που σκοπό έχει να μας προβληματίσει μέσα από το ανθρωποκεντρικό ξεδίπλωμα των συναισθημάτων.
Η ποιήτρια Γεωργία Λαμπάρα ξεδιπλώνει το ποιητικό της ταλέντο μέσα από τις σελίδες μιας ποιητικής συλλογής που σκοπό έχει να αφυπνίσει, να εξυμνήσει και να απογυμνώσει τον συναισθηματικό πλούτο των λέξεων. Η συναισθηματική γραφή της δημιουργού συναντά την σύγχρονη ελληνική ποίηση και η συλλογή της χαρακτηρίζεται από βαθιά εσωτερικότητα αλλά και λυρισμό.
Στην παρουσίαση της πρώτης της ποιητικής συλλογής που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Στοχαστής, απαγγέλθηκαν τα ποιήματα «Παράθυρο στην πόλη», «Σαν τον παλιό καιρό», «Ονειροδρόμιο», «Μικρόκοσμος» και «Κράτα μου το χέρι» τα οποία περιλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή.
Απόσπασμα ομιλίας
“Θα χρησιμοποιήσω μια φαινομενικά μη ποιητική εικόνα για να εξηγήσω τι νιώθω πως είναι η ποίηση… Οι ποιητές είναι σαν τους ψαράδες. Πλέουν σε ένα πέλαγος από λέξεις, νοήματα και εικόνες και περιμένουν την έμπνευση να τσιμπήσει το δόλωμα μέσα από την προσεκτική ματιά τους και το έμπειρο χέρι τους. Μόλις αλιεύσουν την κατάλληλη λέξη για το κατάλληλο νόημα έχουν επιτύχει τον στόχο τους.
Το πέλαγος μπροστά τους είναι όλα όσα βιώνουμε γύρω μας και μέσα μας. Οι ποιητές γνωρίζουν ότι υπάρχει νόημα σε όλο αυτό, υπάρχει τροφή για να ψαρέψουν.
Έχουν συνεχώς τα μάτια ανοιχτά και γνωρίζουν τις διακυμάνσεις της θάλασσας και της ζωής, τα χρώματα που αλλάζει ανάλογα το βάθος, τα σημάδια του καιρού και των καιρών. Είναι δεινοί παρατηρητές και δεν μπορούν να υπάρξουν παρά μέσα από την ποίηση.
Ο μεγάλος Γιάννης Ρίτσος στην ερώτηση «πώς γράφει» είχε απαντήσει το εξής : Δεν ξέρω κι εγώ πώς γράφω. Απλώς γράφω γιατί δεν μπορώ να μην γράφω.”
Απόσπασμα από το ποίημα με το οποίο έκλεισε η παρουσίαση:
“Κράτα μου το χέρι.
Μην το αφήσεις.
Κι ας έρθουν θύελλες να μας χωρίσουν.
Όσο κι αν κρυώνουμε. Όσο κι αν φυσάει.
Μην το αφήσεις.
Κι η βροχή ακόμα δε θα φτάσει να κάνει τα χέρια μας
να γλιστρήσουν.
Θα σε κρατώ γερά.
Κι εκεί που μπορεί να μουδιάσω και να κουραστώ,
εκεί θα σου σφίγγω το χέρι ακόμα πιο πολύ
για να νιώσω το αίμα να κυλά ξανά.
Να κυλά εκεί που αξίζει.
Κι όταν θα νιώθω τον ιδρώτα από την κούραση
να κινείται ύπουλα ανάμεσα μας,
δε θ’ αφεθώ.
Στα χέρια μας είναι να μείνουν μαζί.
Μη μου αφήσεις το χέρι.”
Σε τούτη εδώ τη μικρή συλλογή, είκοσι επτά ποιήματα εσοδεία, της πρωτοεμφανιζόμενης ποιήτριας Γεωργίας Λαμπάρα, αχνοφέγγει παντού το φως του ονείρου, της αγάπης και της αιώνιας μάχης των αντιθέσεων· της ευτυχίας, που πάντοτε θα σκοντάφτει στα εμπόδια που της βάζει η δυστυχία… Οι στίχοι της σε ταξιδεύουν «σ’ ένα σύμπαν καμωμένο από έρωτα κι αλήθεια», όπως θα γράψει και η ίδια στο ποίημα «Εξομολόγηση», αναζητώντας ένα βάπτισμα «στ’ αθάνατο νερό της αγάπης...»
Τα όνειρα, όμως, πάντα αμφιλεγόμενα, είναι άλλοτε ευλογημένες αναμνήσεις και άλλοτε εφιάλτες που σε στοιχειώνουν. Ηλιοβασιλέματα, ολόγιομα φεγγάρια, ολάνθιστα στεφάνια του Μαγιού, μια μεθυστική παραλία, ένας έρωτας χειμώνας, παλλόμενες καρδιές και ζωντανές ελπίδες παρελαύνουν στο Ονειροδρόμιο της ποιήτριας, πάντοτε όμως πιασμένα χέρι-χέρι με τη δίνη του ανείπωτου, τις χαμένες Ιθάκες, τα τραύματα, τη συστολή, τους σταυρούς που στωικά κουβαλάμε, το γκρίζο και τη σκιά του…
Μια γλυκόπικρη επίγευση μένει στα χείλη του αναγνώστη σε θαυμαστές ποσοστιαίες αναλογίες σαν διαβάσει και το τελευταίο ποίημα της συλλογής με τίτλο «Μικρόκοσμος». Είναι που σε αυτό θα νιώσει εν τέλει πόσο υποκειμενικός είναι ο χωροχρόνος και πως «Όλα ενυπάρχουν στο ελάχιστο/για να επιτευχθεί το μέγιστο./Και η ψυχή/στο εδώ και τώρα/να πάρει απόχρωση απείρου…»
