ΕΙΜΑΙ Ο ΘΑΝΟΣ & ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ
Γεια χαρά σε όλους!
Αν έκανες κλικ σε αυτό το post τότε συμβαίνουν τρία πράγματα. Ή έχεις όλη την καλή διάθεση να με καταλάβεις ή έχεις περάσει τη φάση αυτή ή μπορεί ακόμα και να την περνάς τώρα που μιλάμε. Σε όποια φάση και αν είσαι, δεν έχει καμία σημασία γιατί πολύ απλά εδώ μέσα θα σου παρουσιάσω τη δική μου οπτική. Το αν ταυτιστεί ή όχι με τη δική σου αυτό είναι πάντοτε ένα άλλο κεφάλαιο.
Είμαι ο Θάνος και είμαι καλά.
Αυτό λέω πάντα όταν συστήνομαι.
Περισσότερο για να το πιστεύω ο ίδιος παρά για να πείσω τους γύρω μου. Κάνω και εγώ δουλειές του ποδαριού όπως οι περισσότεροι της ηλικίας μου. Ξέχασα να σου πω ότι σε δύο μήνες από τώρα κλείνω τα είκοσι επτά. Σε εκείνες τις δουλειές του ποδαριού που σου έλεγα συχνά πυκνά συναναστρέφομαι με κοπέλες. Άλλες μικρότερες και άλλες μεγαλύτερες. Ξέρεις επιβεβαιώνω τακτικά το κλισέ ότι πλέον οι γυναίκες έχουν γίνει κυνηγοί. Είμαι και λίγο ομορφόπαιδο και ένα παραπάνω. Για εμένα όμως δεν έχει και τόση σημασία. Αυτού του είδους οι γυναίκες δεν έχουν τίποτα να μου πουν. Γιατί κάπου εκεί στις σκέψεις που κρατάνε όσο διαρκεί το τσιγάρο μου που μόλις έχω ανάψει, εμένα το μυαλό μου γυρνάει πάντα σε εκείνη…
Χωρίσαμε μια φθινοπωρινή μέρα μετά από σχεδόν δύο χρόνια σχέσης.
Και τι σχέσης; Τα είχε όλα και σε υπερθετικό βαθμό. Κλείδωσα τις αναμνήσεις μέσα μου όμως και από τότε ζω μόνο με εκείνες. Το προσπάθησα. Το προσπάθησα αρκετά αλλά εκείνη δε γύρισε.Για την ακρίβεια προτίμησα να αποστασιοποιηθώ από τη ζωή της και μου το έκανε ακόμα πιο εύκολο γιατί μετακόμισε σε άλλη πόλη. Οπότε μιας και εγώ αποφάσισα να κρατήσω τις άμυνες μου κάπου στο τέλος εκείνη ίσως και να συνέχισε τη ζωή της.Δεν έμαθα ποτέ. Και για να μη μπαίνω στη διαδικασία να «καίω» την καρδιά μου ακόμα περισσότερο δεν κρυφοκοιτάζω ούτε τη ζωή της πια από κανένα κοινωνικό μέσο. Υποκρίθηκα στον εαυτό μου ότι πέθανε για εμένα και κράτησα το γλυκό της χαμόγελο σαν το πολυτιμότερο δώρο της ζωής μου. Έφταιγα. Και θα σου πω σε ποιο σημείο αυτής της σχέσης. Ξέρεις φίλε μου όταν έχεις κάτι σου είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι έρχεται η ώρα που μπορεί να το παραμελείς. Εσύ οδεύεις πια σε μια ασφαλή οδό μιας και δεν περιμένεις ότι αυτό που χτίζεις μέρα με τη μέρα κάποια στιγμή γίνεται τόσο ύπουλα δεδομένο. Και εκεί κάπου την πατάς.
Κάποτε μου είχε πει μια ρομαντική φίλη ότι η ζωή τείνει να έχει τις δικές της προγραμματισμένες συμπτώσεις και εγώ την αποπήρα λέγοντας της πως είναι ονειροπόλα και ζει σε άλλο κόσμο. Έλα όμως που δύο χρόνια μετά το χωρισμό μας η ζωή μας έστησε εκείνο το ραντεβού.
Τη πέτυχα τυχαία, ή όπως πιστεύω πια, τη συνάντησα σε μια από εκείνες τις προγραμματισμένες συμπτώσεις της ζωής στο δρόμο. Εκείνη κοντοστάθηκε μέσα στη βροχή και χωρίς να το σκεφτώ αυθόρμητα της έπιασα το χέρι και κάτσαμε για λίγο κάτω από εκείνο το υπόστεγο. Περίεργο αλλά ένιωσα ότι ο χρόνος πάγωσε εκείνη τη στιγμή και δεν ήταν επειδή η θερμοκρασία στην ατμόσφαιρα είχε πέσει. Έδειχνε αμήχανη αλλά διατηρούσε εκείνη τη γλύκα στο χαμόγελο της σαν την πρώτη μέρα.Την κοίταζα μέσα στα μάτια προσπαθώντας να απορροφήσω κάθε δευτερόλεπτο που την είχα εκεί μπροστά μου. Την κοίταζα αναζητώντας κάτι που να εκκρεμούσε και από εκείνη, μου φάνηκε πως κάτι είδα. Της ζήτησα να πάμε για ένα καφέ αλλά το αρνήθηκε ευγενικά. Είμαι σίγουρος ότι η αμηχανία της είχε φτάσει μέχρι τα άκρατων χεριών της μέσα στις τσέπες από το παλτό της όπου τα είχε χωμένα. Λίγα λεπτά μόνο μείναμε εκεί. «Είσαι καλά;» Μου είπε και εγώ χαμογελώντας της είπα τη γνωστή μου ατάκα. «Είμαι ο Θάνος και είμαι καλά». Εκείνη χαμογέλασε και μετά την ευγενική άρνηση της για εκείνο τον καφέ με χαιρέτησε και πήγε να φύγει. Την έπιασα από το χέρι και γυρίζοντας με κοίταξε και πάλι στα μάτια. «Γουστάρω να‘μαι μόνος». Της είπα και της φίλησα το χέρι τρυφερά. «Εσύ έφυγες αλλά εγώ ζω ακόμα μαζί σου, να το θυμάσαι».
Η Έλλη χαμογέλασε και πάλι αμήχανα και μαζεύοντας το χέρι της και πάλι κοντά της βάζοντας το στη τσέπη από το παλτό έφυγε χαμηλώνοντας το βλέμμα της. Εγώ έμεινα εκεί να την κοιτάζω να φεύγει με την πλάτη γυρισμένη. Δε γύρισε ποτέ το κεφάλι της να με ξαναδεί. Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε. Περιμένω εκείνες τις προγραμματισμένες συμπτώσεις της ζωής. Κάπου θα την συναντήσω και πάλι και ας ζει μακριά μου. Κάπου η ζωή μου το ξαναχρωστάει. Είμαι σίγουρος. Αν είχα τη δύναμη όμως να γυρίσω το χρόνο πίσω θα προσπαθούσα να μη χάσω ποτέ το κορίτσι μου. Τίποτα να μην έχεις δεδομένο φίλε μου και αν τώρα έχεις κάτι που αγαπάς πολύ ίσως θα ήταν καλύτερα να αναθεωρήσεις και να δεις πόσο ύπουλα το κορίτσι σου μπορεί να γίνει δεδομένο. Μη το αφήσεις να σε καταπιεί γιατί η απόσταση από το να μην ξαναδείς ποτέ τα μάτια της είναι ένα τσιγάρο δρόμος…
Τόσο απλά.
