Τι ήταν για εσένα το 2023;
9/1/24
Είναι μία ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου ένα μεσημέρι την ώρα που έπλενα τα πιάτα μετά το μεσημεριανό μας. Και ενώ το νερό της βρύσης έτρεχε σκεφτόμουν ότι το 2023 πέρασε πολύ γρήγορα. Τόσο γρήγορα που σχεδόν δεν το κατάλαβα. Το μυαλό μου σχημάτισε μία δυνατή εικόνα με εμένα να πρωταγωνιστώ ανάμεσα σε μία τρελή καθημερινότητα που ενώ όλα έμοιαζαν ίδια, όλα στην ουσία είχαν αλλάξει.
Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά άλλωστε γιατί όλα ενώ μπορεί να ήταν ίδια κατά κάποιο τρόπο ήταν αλλιώς και όσο περνούσαν οι μέρες και φτάναμε στην λήξη του 2023 σκεφτόμουν όλο και πιο έντονα ότι οι στιγμές αυτής της χρονιάς ήταν πάρα πολύ δυνατές. Η ζωή μου άλλαξε ριζικά μετά τη γέννηση του γιου μου τον Δεκέμβριο του 2021. Σκεφτόμουν όλους αυτούς τους στόχους που πριν χρόνια, έμπαινα στη διαδικασία να καταγράφω και να προσπαθώ μέσα στη χρονιά να τους πετυχαίνω έναν έναν. Στόχοι επαγγελματικοί αλλά και προσωπικοί. Θυμάμαι έντονα ότι ήταν μία διαδικασία που ποτέ δεν με κούραζε, ποτέ δεν με άγχωνε. Περισσότερο θα έλεγα ότι την διαδικασία αυτή την απολάμβανα.
Τα πράγματα γύρω μου όμως άλλαξαν. Tα δεδομένα, οι καταστάσεις… Κυρίως εγώ άλλαξα.
Καθόλου δε με πείραζε αυτό. Το αντίθετο. Βγήκε αβίαστα και πως θα μπορούσε άλλωστε να ήταν διαφορετικά; Έβαλα τη μία και μοναδική προτεραιότητα στη ζωή μου, πάνω από τη ζωή μου και αυτό παραμένει υπέροχο. Συνειδητά αλλά και πολύ φυσιολογικά όλοι οι στόχοι μου παρέμεναν πίσω μου λοιπόν και κάπως δεν με πείραζε καθόλου αυτό. Ήταν πολλά αυτά που άφησα στη μέση εξαιτίας αυτής της εγκυμοσύνης και στην πορεία ο ρόλος της μητρότητας, με ότι συνεπάγεται αυτό, με παρέσυρε και γυρνώντας σήμερα πίσω, μετά από σχεδόν δύο χρόνια, είδα ότι όλο αυτό το πέρασμα του χρόνου έμοιαζε με άνεμο που φυσούσε γλυκά στο πρόσωπο μου. Μου υπενθύμιζαν οι γύρω μου ότι είχα ξεκινήσει κάποτε να μπαίνω στο χώρο των εκδόσεων, ότι ήμουν πιο ενεργή στα social με το συγγραφικό μου έργο, ότι είχα αρχίζει να χαράζω μία πορεία με συνέπεια και όλο αυτό σταμάτησε και σταμάτησε απότομα. Ίσως όχι τόσο σταδιακά όσο θα ήθελα.
“Δεν πειράζει Βούλα”, έλεγα στον εαυτό μου και χανόμουν μέσα στη μυρωδιά του μικρού μου γιου. Τα ρουθούνια μου σφράγιζαν τη μωρουδίλα και εγώ ένιωθα πλήρης. Ένιωθα και νιώθω συναισθηματικά γεμάτη. Θέλω να είμαι μία μαμά χορτάτη γιατί προσπάθησα πολύ να είμαι εκεί για εκείνον σε όλα. Δεν ήθελα να μοιράζεται κανένας τρίτος μαζί μου ιστορίες που αφορούσαν το παιδί μου όπως ήταν οι πρώτες του λέξεις ή οι πρώτες του αντιδράσεις. Ήθελα εξαρχής να είμαι εγώ αυτή που θα έμπαινε στη διαδικασία κάποια στιγμή να διηγηθεί οποιαδήποτε ιστορία τον αφορούσε και πάλεψα πολύ γι’ αυτό μέσα μου, γιατί πολλές φορές αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο και όσες είστε μανούλες μπορείτε να με καταλάβετε. Πέρασαν δύο χρόνια με όλα τα καθημερινά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, όμως μέσα μου εγώ νιώθω καλά και ας είχα αφήσει πίσω μου τους στόχους μου μισούς.
Κάπου εκεί, την ώρα που τελείωνα το πλύσιμο των πιάτων και ενώ άκουγα τον γιο μου να με καλεί να πάω κοντά του για να παίξουμε, συνειδητοποίησα ότι οι στόχοι αυτοί που είχα αφήσει κάποτε, πριν δύο χρόνια, είναι ακόμα εκεί και με περιμένουν.
Οι στόχοι είναι δικοί μας, μόνο δικοί μας και πολλές φορές μας δείχνουν το δρόμο προς τα όνειρα μας. Το δικό μου όνειρο κάποτε το είχα ξεκινήσει δειλά δειλά στη συγγραφή και η αγάπη μου για να μοιράζομαι ιστορίες ήταν τεράστια. Το να χάνομαι μέσα στις ιστορίες των ηρώων μου είναι το δικό μου ταξίδι διαφυγής, είναι η αυτοφροντίδα μου και όπως λέω συχνά, το δώρο προς τον εαυτό μου. Τα δώρα λοιπόν που κάνουμε στον εαυτό μας έχουν διπλή αξία σε αυτή τη ζωή και εγώ το είχα ξεχάσει αυτό μέσα στον καινούριο μικρόκοσμο μου. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι ίσως ήρθε η στιγμή να επιστρέψω σε εκείνους τους στόχους ξανά, σίγουρα επιστρέφω πιο ώριμη από ότι ήμουν τότε και σίγουρα νιώθω πιο έτοιμη, πιο σίγουρη να απλώσω το χέρι μου και να ταξιδέψω μαζί τους παρέα με το γιο μου αυτή τη φορά. Άλλωστε στο νέο μου μικρόκοσμο εκείνος είναι το μοναδικό δώρο της ζωής μου, είναι ο κόσμος μου και αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει!
