ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ!
Κοίτα να δεις που το άγνωστο ίσως να κρύβει όλα τα καλά του κόσμου.
Φαντάζει πάντοτε γοητευτικό, συναρπαστικό και… μοιραίο.
Όλα όσα δηλαδή θες να απλώσεις το χέρι σου για να τα αγγίξεις. Να ακουμπήσεις τα χείλη σου για να τα γευθείς. Έστω για λίγο… Να δεις αν θα παραμείνουν εκεί ή στο άγγιγμα τους απλά θα χαθούν αφήνοντας πίσω τους χρυσόσκονη. Αυτό δε κυνηγάς και εσύ; Έλα, παραδέξου το. Το δεδομένο είναι πάντοτε μια θλιβερή ιστορία από μόνο του. Ποιος αγαπάει βαθιά τις θλιβερές ιστορίες; Εκείνες είναι πάντα γνώριμες. Βαρετές και μίζερες.Πολλές φορές έγιναν ο απόηχος της ζωής σου. Τώρα είσαι έτοιμος να απλώσεις το χέρι σου, να ακουμπήσεις τα χείλη σου. Να περάσεις απέναντι. Είναι δυνατόν σε αυτή τη διαδρομή που θα σε φέρει λίγο πιο κοντά να κοντοστέκεσαι; Στάσου. Μη γυρνάς τη πλάτη. Σε τρομάζει τελικά ή θες να το γευθείς; Τώρα αν σε χαστουκίσω θα ξαναγυρίσεις από την άλλη; Θα φύγεις με γοργό βήμα και αποφασιστικότητα για να συναντήσεις την αμαρτία στο τέλος αυτής της διαδρομής; Κάπου εδώ διαβάζω τη σκέψη σου. Δεν είσαι έτοιμος εσύ γι αυτά… Δε μοιάζεις με όλους τους άλλους. Άναψε τσιγάρο και πάρε το γνώριμο δρόμο σου για την επιστροφή. Εκεί θα βολευτείς. Στα γνώριμα λημέρια σου. Κανείς δε θα σου χαλάσει την ασφάλεια που χτίζεις χρόνια ολόκληρα. Κανείς εκτός από τον εαυτό σου τον ίδιο, γιατί το βράδυ που θα ξαπλώσεις δίπλα από εκείνο το γνώριμο σώμα που η ρουτίνα έχει αρχίσει να στο ξερνάει στα μούτρα, εσύ θα σκέφτεσαι ότι ήθελες λίγο ακόμα. Ότι ήσουν πολύ κοντά… και είναι δύσκολο το βράδυ να καθησυχάσεις τα απωθημένα. Υφαίνουν μέσα σου όλες τις διαδρομές που θέλεις να ξαναπάρεις μέχρι να πας λίγο πιο κάτω και κάθε φορά όλο και πιο κοντά. Την αμαρτία την κουβαλάς μέσα σου, την αφορμή ψάχνεις απλά για να την αφυπνίσεις. Άρα τι ακριβώς σε τρομάζει; Αναρωτήθηκες ποτέ;
Σβήνεις το φως αφού καληνυχτίζεις και ακουμπάς το κεφάλι σου πάνω στο παγωμένο σου μαξιλάρι με τα μάτια ανοιχτά μέσα στο σκοτάδι.
Πόσο όμορφα θα ήταν αν υπήρχε ένα μαγικό ραβδί, όπως αυτό στα παραμύθια, να μπορούσες να κλέψεις ένα και με ένα άγγιγμα του πάνω στις τύψεις σου να τις εξαφάνιζε. Ίσως θα βόλευε να εξαφάνιζε για λίγο και όλα όσα είναι γύρω σου. Όλα αυτά τα εμπόδια που σε γεμίζουν με ενοχές. Με όλα αυτά τα «πρέπει» του κοινωνικού καθωσπρεπισμού που σε ποτίζουν όλα αυτά τα χρόνια. Αχ, μόνο για λίγο… Να μπορούσες να τα γευτείς όλα και μετά να ξυπνούσες το πρωί σαν να μην υπήρχε ποτέ αυτή η μαγική νύχτα.Θα την είχες όμως γευτεί. Θα ζούσε σαν την πιο ξεχωριστή ανάμνηση μέσα σου.Αυτή είναι η λύση λοιπόν; Το μαγικό ραβδί που θα σε αποδεσμεύσει από κάθε αμαρτία; Δε γλυτώνεις μάτια μου… Κανείς δε γλυτώνει. Γιατί αν το έχεις σκεφτεί,το έχεις ήδη κάνει. Η διαφορά είναι ότι στην πράξη αν υπερτερήσει ο ενοχικός σου εαυτός ορίζεις ημερομηνίες λήξης, ενώ με το μυαλό σου κάθε αμαρτία είναι ένα ατελείωτο παιχνίδι επιβίωσης. Γεμάτο από συναισθήματα που εύχεσαι να ζήσεις ξανά και ξανά. Και όσο εσύ τρέχεις να ξεφύγεις βαριανασαίνοντας τόσο η ηδονή για το άγνωστο κυλάει στις φλέβες σου. Κλείνεις πάντα τα μάτια και είναι εκεί για εσένα.
Μη φοβάσαι.
Στο πραγματικό κόσμο καμία νεράιδα δε δανείζει το ραβδί της.
Οι νεράιδες τείνουν να έχουν σάρκα και οστά και το παραμύθι δεν προκαθορίζει κανένα happy end.Είναι ένα ατελείωτο ρίσκο που ακροβατεί πάνω στην αβεβαιότητα. Αυτή είναι όμως και η μαγεία. Πρόσεξε μόνο γιατί ανήκουμε μόνο για μια φορά στην πραγματικότητα που ορίζουμε. Δεύτερη δεν έχει.
