Είναι κοντά η μέρα που θα γεννηθούν ξανά τα άνθη.
Η γκρίζα απόχρωση των λουλουδιών μοιάζει με στάχτη που φυσάει ο άνεμος προς τις ξεπλυμένες αποχρώσεις του μυαλού.
Εγώ δεν πρόφτασα να αγγίξω τα ροδοπέταλα, μα κράτησα μέσα μου τη θλίψη των λουλουδιών.
Φυλακισμένη στους κήπους της καρδιάς.
Σφιχτοδεμένη στο στέρνο αναμοχλεύοντας την ελπίδα.
Μοιάζω με τρομαγμένο παιδί.
Δειλά βήματα. Βήματα ασταθή.
Ήθελα να αγγίξω τα χρώματα της μοναξιάς.
Ήθελα να τρέξω σε καινούριους ουρανούς.
Να μουτζουρώσω τα χέρια μου μέσα από ξεχασμένες ζωγραφιές.
Μακριά από το φόβο που μου υπέδειξαν να ζω.
