~ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ & ΝΥΧΙΑ ~
“Είχαν βαλθεί να μου καταστρέψουν την ευτυχία που ένιωθα. Ήλεγχα το κτήνος. Είχε δουλέψει για μένα. Υπέρ μου…”
Όλοι κρύβουμε εκείνο το “κτήνος” μέσα μας.
Ψάχνουμε αφορμή να το αποτραβήξουμε από τα βάθη του εσωτερικού μας κόσμου, να το κοιτάξουμε κατάματα και να τροφοδοτήσουμε από εκείνο όλα όσα διατηρούμε στην άκρη του μυαλού μας χτίζοντας σταδιακά το ιδανικό πρότυπο της ψευδαίσθησης του άλλου μας εαυτού.
Εκείνος ο εαυτός είναι πάντα ατρόμητος, τολμηρός, απτόητος.
Είναι ο κρυφός ήρωας που έχουμε απόλυτη ανάγκη.
Δεν θα είναι ποτέ η πλευρά του θύματος. Θα γίνει συνειδητά θύτης. Θα βγάλει νύχια, θα μεταμορφωθεί στην χειρότερη εκδοχή του και θα κατασπαράξει τα πάντα στο πέρασμα του. Σαν αχόρταγο τέρας θα θέλει να επιβιώσει μόνο από αίμα.
~
Τριαντάφυλλα & νύχια.
Πλέκουν με περίτεχνο τρόπο οδυνηρά διλήμματα, έντονους προβληματισμούς. Σκέψεις που σαρώνουν και την πιο μικρή αδυναμία.
Θάβουν τα καταπιεσμένα συναισθήματα ανάμεσα στον φανταστικό και πραγματικό κόσμο. Επισκιάζουν τον μικρόκοσμο ενός νεαρού κοριτσιού. Ακροπατούν πάνω σε εφηβικές αναζητήσεις, στην έξαρση της ηλικίας, στην οικογενειακή και κοινωνική αδικία. Στην απώλεια του έρωτα. Στα πρώτα σκιρτήματα που δεν είναι ποτέ αρκετά. Στην εσωτερική κατακραυγή των σύνθετων ενστίκτων.
Σκέψεις, οι οποίες οδηγούνται στην επιφανειακή λύτρωση. Στην ματαιότητα της ανθρώπινης και μη ύπαρξης.
Τα τριαντάφυλλα προσπαθούν να επιβιώσουν, τα νύχια όμως είναι πάντα εκεί.
Έτοιμα να ξεσκίσουν κάθε τους ροδοπέταλο και πίσω από αυτή τη σκληρή εικόνα σχεδόν υστερικά ακολουθεί σιωπηλό και απειλητικό το θολό φόντο της μοναξιάς. Σαν σκιερός εφιάλτης που δεν μπορείς να απαλλαγείς.
“Αφήνοντας το κτήνος ελεύθερο να ξεσπάσει την οργή του στον άνθρωπο μου…”
Το νεαρό κορίτσι ζει σε δύο παράλληλους κόσμους.
Στα χέρια της κρατά σφιχτά τα τριαντάφυλλα αλλά εκείνα δεν έχουν ποτέ την αξία της αθωότητας.
Γρατζουνάει με τα γαμψά της νύχια νοερά και άλλοτε προκλητικά τα ροδοπέταλα, αφήνοντας τα ακροδάχτυλα της να τα ματώσουν. Μόνο με αίμα τρέφονται. Μόνο εκείνο γίνεται ο δρόμος προς την επιβίωση.
Η νεαρή κοπέλα με ασταθή βήματα προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε μία λανθασμένη επιλογή. Οι εξελίξεις ξεπερνούν την φαντασία της και εκείνη συνεχίζει σε όλη την ροή να τρέφει το “τέρας”, κυριεύεται από εκείνο. Εξουσιάζεται από την σκοτεινή πλευρά των επιλογών της. Μένει μετέωρη μπροστά στη δύνη των καταστροφικών γεγονότων.
Το τέλος είναι πάντα εκεί.
Παραμονεύει σαν απρόσκλητος επισκέπτης. Είναι ο μόνος δρόμος προς την απελευθέρωση. Είναι το τέλος που θα ορίσει τελικά την δική της αρχή προς την απόλυτη λύτρωση αφήνοντας την τελευταία πνοή να ταξιδέψει αγκαλιά με την απόλυτη μοναξιά σε έναν γκρίζο ουρανό.
“Το κτήνος πρέπει να πεθάνει πριν σκοτώσει πάλι…”
******
~ ΠΑΛΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ~
“Τ0 χειρότερο είναι πως νιώθω να εξουσιάζει εμένα πλέον, και δεν είμαι καν νεκρός υπό την εξουσία…”
Βήματα από το θάνατο.
Αφήνουν αποτυπώματα στα μονοπάτια της ζωής.
Στο τέλος της διαδρομής ο έρωτας έχει τον πρώτο λόγο.
Ο δρόμος είναι μοναχικός. Ένα αδιέξοδο που αφήνει αρρωστημένα ίχνη πορώνοντας μυαλό, σώμα και καρδιά. Όλα νοσούν με τον πιο βλοσυρό τρόπο. Όλα είναι εκεί για να υπενθυμίζουν ότι εκείνος εξουσιάζει και εσύ σκύβεις το κεφάλι. Πανηγυρίζει με στριγκή φωνή καταλήγοντας σε χαιρέκακο γέλιο.
Ένας απόηχος μένει στο τέλος αφήνοντας σε να βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στο σκοτάδι.
~
Το Παλαιό Βιβλιοπωλείο είναι εκεί.
Ξεμακραίνει σαν φόντο που αχνοφαίνεται και είναι η αρχή μιας ιστορίας που θα σε ντύσει με την πιο μοναχική και μακάβρια εξέλιξη του έρωτα.
Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα;
Ο έρωτας γοητεύει, σαγηνεύει, απογυμνώνει.
Η λογική παίζει με το συναίσθημα και όλα μπερδεύονται μέσα στο απόλυτο παιχνίδι της δικής του κυριαρχίας. Βηματίζεις, μα εκείνος σε καθοδηγεί. Στο τέλμα αυτής της διαδρομής θα συναντήσεις μόνο πληγές. Αιμορραγούν και πάντα σου θυμίζουν. Το χώμα δεν είναι ποτέ αρκετό για να θάψει τις τύψεις που χαράζει και σκιαγραφεί όλο μαεστρία η ψυχή. Όσο και να σκύβεις από πάνω τους θάβοντας τες εμμονικά, εκείνες θα βγαίνουν στην επιφάνεια υπενθυμίζοντας σου.
“Δύσβατος ο δρόμος του Θεού, γεμάτος αγκάθια…”
Ο κεντρικός ήρωας φτάνει στην αφετηρία ενός συναισθηματικού γκρεμού. Κλονίζεται η πίστη του. Συγκαταλέγει τον εαυτό του στους σωτήρες πέφτοντας σε μία παγίδα που δεν υπολόγιζε ο ίδιος. Όλα αντιστρέφονται και εκείνος βυθίζεται όλο και περισσότερο στα σκοτεινά μονοπάτια των πράξεων του. Η αλήθεια του θάβεται με χώμα. Βρίσκει συμμάχους σε αυτή τη διαδικασία μα η πιο δυνατή του πλευρά, η πίστη του ψυχανεμίζεται μέσα από τη σκληρή πράξη του θανάτου.
Τα βήματα του τρέχουν προς το θάνατο.
Σε μία σκοτεινή διαδρομή που του είχαν υποδείξει εξαρχής και εκείνος ανήμπορος με τα χέρια του αγγίζει πια τους δικούς του δαίμονες αναζητώντας μέσα σε αυτούς και τους αγγέλους.
“Ποιος δεν κουβαλάει δαίμονες και αγγέλους στην καρδιά του;”
*****
~ TO MHXANAKI ~
“… έπρεπε να πεθάνω για να αρχίσει να με σέβεται σαν προσωπικότητα…”
Πως ισορροπεί μέσα μας η ζωή και ο θάνατος;
Μία νοητή γραμμή που αποκρυπτογραφεί τις πιο κρυφές μας επιθυμίες.
Πράξεις θανάτου διαγράφονται πάνω στη διαδρομή της ζωής.
Και αν δεν έχεις ζήσει πραγματικά;
Πότε θα έρθει η ώρα που θα το συνειδητοποιήσεις; Όταν ο χτύπος του ρολογιού ηχήσει απρόσμενα πάνω από την σκιά του θανάτου, τότε ίσως να είναι αργά για να θέλεις να ζήσεις όλα όσα δεν πρόλαβες.
~
Το μηχανάκι συνεχίζει τη διαδρομή με έναν οδηγό φάντασμα.
Η νεκρική οργή εξουσιάζει τις διαδρομές με το τιμόνι του.
Σαν γνώριμο λημέρι το φάντασμα αποζητά τη δύναμη της συνήθειας. Ένα δικό του καταφύγιο. Μία ασφαλής επιλογή. Και η διαδρομή συνεχίζεται και τον οδηγεί σε πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Κάπου είναι κρυμμένη η αγάπη αλλά δεν είναι αρκετή. Ξεθωριάζει μέσα στη δίνη της. Αλλοιώνεται μέσα από λέξεις παραδοχής.
“μάλλον φοβόντουσαν μην τους φάω ζωντανούς τώρα που ήμουν νεκρός”
Ο φόβος είναι κυρίαρχος. Εκείνος επισκιάζει κάθε καλό συναίσθημα. Ο κεντρικός ήρωας αυτού του διηγήματος περνάει τα μεταβατικά στάδια της ζωής και του θανάτου με έναν τρόπο που βυθίζει την φαντασία μέσα σε μία ρεαλιστική διάσταση. Αποδίδει τα συναισθήματα μοναξιάς του και στα δύο μεταβατικά του στάδια και αναζητά τον δικό του τρόπο λύτρωσης.
Και η αγάπη έχει πολλές μορφές που δεν συνδέονται απόλυτα με τον έρωτα ή τον φαινομενικό έρωτα. Όσο και αν αυτός μπορεί να μοιάζει σαν μία αιώνια λύση. Η πραγματικότητα των πράξεων αποδεσμεύεται πάνω στη λογική γιατί τους ζωντανούς και τους νεκρούς τους χωρίζει η νοητή γραμμή των ορίων.
“Όλοι οι άνθρωποι φοβούνται το θάνατο και εσύ τον αποζητάς;”
*****
~ ΘΗΛΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ~
“Οι ξεχυμένες σκέψεις με πονούν στο στήθος και στο κεφάλι…”
Όλα ξεκινούν με μία σκέψη και όταν η σκέψη αυτή δεν είναι εντολή του εγκεφάλου σου τότε τι γίνεται;
Η υπακοή είναι αυτοκαταστροφική. Τα κτήνη επιβιώνουν μέσα στην παράνοια που ορίζει μυαλό και καρδιά. Απόλυτη συνοχή στο να εκτελούν εντολές. Το “είναι” τρελαίνεται και ο χρόνος ενώ κυλά, κάπως απροσδιόριστα παγώνει. Νοσεί και εκείνος μαζί με το κτήνος. Τρέχει να απομονωθεί. Φοβάται. Μα δεν γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός φόβος.
Οι σκέψεις πάντα είναι πιο δυνατές. Οι φωνές μοιάζουν άηχες. Μένεις σιωπηλός κοιτάζοντας στο κενό. Πως θα μπορούσε να μοιάζει η ζωή για κάποιον που τρέφεται από το σκοτάδι;
~
Η θηλιά στο λαιμό μοιάζει με παιχνίδι.
Από εκείνα τα παιχνίδια που φτιάχνει το μυαλό, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Μα σε κάθε περίπτωση, μπορεί και να μην υπάρχουν. Όλα επιτρέπονται μέσα στις σκέψεις. Όσο σκοτεινές, μοχθηρές, βρώμικες και αν είναι. Οι σκέψεις παραμένουν σκέψεις και η θηλιά είναι ένα παιχνίδι του νου που ξεπερνάει κάθε γραμμή της λογικής.
Κανείς δεν θα έπρεπε να γίνεται έρμαιο αυτού του παιχνιδιού και όμως, αυτό είναι πάντα πιο δυνατό. Κρατάει θέση ισχύος και χτίζει μία μορφή άπιαστης υποδούλωσης.
Η αυταπάρνηση καραδοκεί.
“Να βγεις έξω και να ζήσεις, όσο και όπως μπορείς”
Όλοι μιλούν για τη ζωή και το θάνατο.
Και στο διήγημα αυτό ο έρωτας αμαυρώνεται με τον χειρότερο τρόπο. Ο κεντρικός ήρωας αγγίζει τα όρια της παράνοιας ξετυλίγοντας με τον πιο φυσιολογικό τρόπο την ψυχική διαταραχή του. Ζητάει εσωτερικό απεγκλωβισμό και η εξομολόγηση του είναι βαθιά και ειλικρινής. Απενοχοποιημένος από τις πράξεις του ζητάει να δώσει ένα τέλος. Το δυνατό του τέλος που θα τον καθιστά πάντα έναν δυνατό ήρωα.
Αυτό ελπίζει άλλωστε μα στο τέλος σκοτώνει ο ίδιος μέσα του και την ελπίδα.
“Το κτήνος έχει ευαισθησίες”
*****************************
Τέσσερα μακροδιηγήματα που όσο τα διαβάζεις θα σε βυθίζουν στα πιο σκοτεινά σημεία της φαντασίας.
Ήρωες που διψούν για αίμα, εκδίκηση και εσωτερική επαναλαμβανόμενη ψυχική ανατροφοδότηση.
Θα σε βάλουν απέναντι στις πιο μοχθηρές πράξεις του θανάτου και θα σε παραδώσουν αναγνωστικά σε μία εκκεντρική μονόπλευρη στάση ζωής που ξεθωριάζει αργά πάνω στα όρια της λογικής. Διατηρώντας την ρεαλιστική δομή των ιστοριών ο συγγραφέας καταφέρνει να σε αποτραβήξει στον κόσμο της σκοτεινής φαντασίας.
Το μαύρο πέπλο του θανάτου είναι ικανό να αγκαλιάσει τα πάντα μα κυρίως τις ψυχές των ηρώων και των γύρων τους. Ο μικρόκοσμος των ηρώων αποτελεί ένα κεντρικό σημείο αναφοράς όπου ξεδιπλώνονται οι ιστορίες πάνω σε ένα μουντό μοτίβο.
Οι ήρωες τείνουν μέσα από τον γραπτό λόγο να έχουν μία δεύτερη εσωτερική φωνή απελπισίας που τις περισσότερες φορές κρύβεται αβίαστα πίσω από τους διαλόγους, τις περιγραφές και τις λέξεις.
Με λεξιλόγιο απλό και κατανοητό θα παρουσιαστεί η ωμή αλήθεια, η οποία είναι αρκετή στο να ξεσκεπάσει τους συμβολισμούς της κατάθλιψης, της εμμονής και των ψευδαισθήσεων μέσα από έναν κόσμο που μπορεί να χτίζεται σε φανταστική βάση υπερνικώντας την αληθινή πλευρά της ζωής με μία προσαρμοσμένη φυσικότητα.
ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΒΡΕΙΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ ΜΕ ΕΚΠΤΩΣΗ!
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΟΛΓΥΡΑ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ!
ΌΛΕΣ ΟΙ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ YOUTUBE – ΈΛΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΟΥ!
- Κάνε Εγγραφή / Subscribe στο site με το email σου για να βγαίνεις κερδισμένος/η!
- Ενημερώνεσαι πρώτος/η για Προσφορές – Δωρεάν Βιβλία – Extra Εκπτωτικά Κουπόνια – Βιβλιοδιαγωνισμοί αλλά και extra Συμμετοχές σε Διαγωνισμούς σε περιμένουν!
- Εγγραφή στο Κανάλι μου στο YouTube – ΠΑΤΑ ΕΔΩ!
- Βρες όλα τα βιβλία μου ΕΔΩ!
