Από μικρή είχα γενικά άγνοια κινδύνου.
Την κουβαλάω ακόμα, κάποιες φορές, μέσα στην παιδική αφέλεια που με συντροφεύει από τότε. Όμως, υπάρχουν φόβοι που σίγουρα δεν πιστεύουμε ότι με κάποιο τρόπο είναι πάντα εκεί ή για να είμαι πιο αυστηρή με τον εαυτό μου, δε νομίζουμε ότι θα είχαμε ποτέ, γιατί πάνω από όλα, μέσα από το δυναμισμό μας, μας είναι δύσκολο να τους παραδεχτούμε.
Υπάρχουν χιλιάδες τεχνικές μέσα στη χαοτική προσέγγιση της συγγραφής που μπορεί κάποιος να βρει άπλετα εντός και εκτός του ηλεκτρονικού κόσμου. Οφείλω να ομολογήσω ότι πιθανό να αναφερθώ και εγώ σε όλους αυτούς τους συγγραφικούς κανόνες μετά από τη σχετική μου έρευνα, αν και βαθιά μέσα μου δεν πιστεύω ότι οι μαγικές συνταγές είναι από μόνες τους αρκετές.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω ότι υπάρχουν όλοι αυτοί οι «χρυσοί κανόνες» που μπορούν να σου υποσχεθούν μια άμεση ή έμμεση επιτυχία, που ίσως να αχνοφαίνεται ή να μην έρθει και ποτέ. Μπορεί να συμβάλει, αλλά όχι να της δώσει απαραίτητα την διάρκεια που θα όφειλε να έχει.
Ο συγγραφικός αέρας μπορεί να σε παρασύρει μόνο με τις ξεχωριστές μυρωδιές που κουβαλάει μαζί του και είναι όλες εκείνες οι αισθήσεις μαζεμένες που ο καθένας βιώνει ξεχωριστά.
Τις περισσότερες φορές, δε νομίζω ότι είναι σε θέση κάποιος να τις διατυπώσει απόλυτα με λόγια και αν είσαι ένας από αυτούς τότε είμαι σίγουρη ότι αυτή τη στιγμή με καταλαβαίνεις απόλυτα.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έμαθε η ενασχόληση μου γράφοντας κείμενα, είναι να ξορκίσω το φόβο στο ότι τα κείμενα μου δε θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν αποδεκτά.
Ναι, ομολογώ ότι η συγγραφική διαδρομή με έμαθε πρώτα από όλα να μη φοβάμαι να παραδεχτώ ότι έχω πράγματα να δώσω μέσα από τη γραφή και την όποια εσωστρέφεια που μπορεί να με χαρακτηρίζει.
Κάπως, ξεκινώντας διστακτικά στην αφετηρία του συγγραφικού δρόμου, μα στη πορεία τα δυο μου πόδια τα ένιωθα να πατάνε με περισσότερη σιγουριά στη σταθερή πορεία τους. Ήταν η στιγμή που αγάπησα τα κείμενα μου και ας πάντα στο τέλος νιώθω ότι κάτι δεν έκανα καλά. Ίσως να είναι και η κατάρα του δημιουργού που κάπου προς το τέλος δεν του αρέσει τίποτα.
Δε θα μπορούσα όμως να μη σκεπάσω τις ανασφάλειες μου με την ευγνωμοσύνη μου. Γιατί είναι ευλογία να μπορείς να διακρίνεις αυτό που ίσως να πίστευες ότι δεν αντέχεις.
Πόσο σημαντικό στις μέρες μας να βρίσκεις τρόπους διαφυγής από τους φόβους. Πόση αγάπη κρύβει η διαδρομή αυτή που σε κάνει να νιώθεις κάτι περισσότερο από δημιουργικός. Ένας βαθύς, συναισθηματικός κόσμος φυλακισμένος κάτω από το στέρνο σου που απλά θέλει τη δική του αφορμή για να δραπετεύσει.
Μοναδικό συναίσθημα να περπατάς ή να τρέχεις, χωρίς να φοβάσαι για το μετά. Απελευθερωτικό, να βλέπεις ότι το δικό σου συναίσθημα αναμετράται και με του διπλανό σου. Μεγαλειώδες να αγγίζεις τα κομμάτια και της δικής του καρδιάς, κάποιες φορές.
Τρέμω στην ιδέα ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να βρουν το δικό τους τρόπο αποδέσμευσης από οτιδήποτε καλό ή κακό μπορεί να υπάρχει μέσα τους, χωρίς να μπορούν να το ξορκίσουν. Σίγουρα ο φόβος είναι το βάρος που κουβαλάνε οι σκέψεις, τα μάτια, το κουρασμένο σώμα μας, η λογική, το υποσυνείδητο.
Είναι όλα αυτά που δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε ή να δαμάσουμε γιατί απλά υπάρχει εκεί. Για εκείνον που σε κρατάει δέσμιο στην αφετηρία μιας άγνωστης διαδρομής και αυτή η διαδρομή σίγουρα είναι ανεξερεύνητη, τόσο από τον καθένα όσο και από τον ίδιο σου τον εαυτό, εάν δεν τολμήσεις να βρεις τα δικά σου πατήματα της ψυχής. Εκείνα, τα λυτρωτικά, τότε δε μπορείς να γευθείς την απόλυτη ελευθερία.
Γιατί το να Μη Φοβάμαι, σημαίνει ελευθερία.
