Φοβάμαι εκείνες τις νύχτες που η παγωνιά θα φωλιάζει στο αριστερό μέρος του στέρνου μου και με το ψύχος της θα σκεπάζει την καρδιά μου. Αλήθεια λέω. Φοβάμαι βαθιά για τη μέρα που εκείνα τα συναισθήματα που τώρα ζω θα έχουν παγώσει και θα ψάχνω απεγνωσμένα κάτω από το χιόνι να τα βρω. Σίγουρα συμβαίνει. Τα συναισθήματα εξατμίζονται.
Ποτέ δε μοιάζουν ίδια. Μακάρι να μπορούσα να σφραγίσω τη ζεστασιά τους για πάντα. Να κλειδώσω αυτή την αίσθηση του καλοκαιριού στη βόλτα του μυαλού και της καρδιάς μου. Τις ώρες που η καρδιά μου θα πάλλεται ανήμπορη πια να νιώσει συναισθήματα, θα είναι στιγμές χαμένες από τη ζωή μου και τότε σίγουρα δε θα ζω, απλά θα υπάρχω.
Αυτό το χιόνι που θα επικρατεί πάντα στο ίδιο σημείο και δε θα βρίσκει κανένα αντίπαλο για να οδηγηθεί στο να λιώσει.
Τα συναισθήματα παγώνουν κάπου εκεί που έρχονται αντιμέτωπα με το χρόνο, τη συνήθεια και τη λογική. Τα συναισθήματα τερματίζουν όταν δεν έχουν πια δυο χέρια να μπορούν να τα διατηρήσουν ζεστά, γιατί ο εύκολος δρόμος είναι να πλάσεις μια καρδιά από χιόνι.
