Σε γνωρίζω καλά εσένα.
Δε χρειάζεται να μου ξανασυστηθείς.
Γνωστή φυσιογνωμία θα πει όποια έχει φάει τα μούτρα της και ξέρει να σε διακρίνει. Θα σου δείξει με το δάχτυλο της πιο πέρα. Τράβα εκεί, θα σου πει. Στον έξω κόσμο θα συναντήσεις μιλιούνια ανυποψίαστα κοριτσάκια που θα σου χαμογελάνε για να κατακτήσουν ένα μικρό κομμάτι στην καρδιά σου και έπειτα ξανά θα μονολογήσεις το ίδιο ποίημα της δυστυχίας σου γιατί εκείνες μπορεί να μην ξέρουν, αλλά εσύ το παιχνίδι αυτό το έχεις παίξει χιλιάδες φορές. Το ξέρεις καλά. Στα πρώτα σου ζόρια χώνεις τα χέρια στις τσέπες σαν αδιάφορος περαστικός. Μη σου πω ότι μπορεί και να σφυρίζεις κοιτώντας ανέμελα δεξιά και αριστερά. Και στην τελική τι έγινε; Λίγα τετράγωνα πιο κάτω τα καινούρια θύματα σου θα είναι έτοιμα να πέσουν στα πόδια σου πάλι και την ώρα που θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτά τα πόδια το έχουν βάλει σε ένα τρέξιμο Μαραθώνα θα είναι ήδη πολύ αργά.
Τα δάκρυα τους θα σκεπάζουν τα παγωμένα τους μάγουλα και θα μουσκεύουν καλά τις παλάμες τους μαζί με το όποιο πρόβλημα τους άφησες για να σε θυμούνται. Από πίσω μπορεί να ακούς μόνο οργή που θα βγαίνει από το σπαραχτικό ή το βουβό τους κλάμα. Τίποτα περισσότερο δεν έχει για εκείνες σημασία. Μόνο αυτό το συναίσθημα ότι στο τέλος έμειναν μόνες. Ολομόναχες ενώ ήλπιζαν ότι στα μάτια σου βρήκαν το κάτι διαφορετικό. Εκείνο που ίσως κρατούσε για πάντα.
Κάθε χτυποκάρδι που σε γεμίζει ανασφάλεια στην πρώτη σου επιπολαιότητα θα σε κάνει πάντα να παίρνεις τον ίδιο δρόμο. Αυτόν ξέρεις, αυτόν εμπιστεύεσαι άλλωστε. Και έπειτα ο καιρός θα περάσει γρήγορα. Τόσο γρήγορα που θα θυμίζει ταχύτητα φωτός. Και στο τέλος δε μένει κάτι αφού όλα ξεχνιούνται αγκαλιά με την προσωρινή μνήμη που έχει μάθει στην επόμενη στροφή να τα διαγράφει όλα.
Σε λένε Άνανδρο λοιπόν. Αλήθεια η ταυτότητα σου δεν το αποκαλύπτει αυτό; Αλλά ξέχασα. Κανείς δεν ζητάει ταυτότητα από τον άνανδρο. Άλλωστε είναι μοναδικός στο είδος του και για να τον ξεχωρίσεις από το πλήθος θα πρέπει να μάθεις να διακρίνεις και τις λεπτομέρειες του που ξέρει και να τις κρύβει καλά μέχρι που να φτάσει η ώρα που η «χοντράδα» θα γίνει μια πικρή καραμέλα που θα την αναμασάει για ώρες στο στόμα του και ύστερα θα έχει το θράσος να σου δίνει γλωσσόφιλα. Στο τέλος κάπου θα τον ενοχλεί και θα του είναι πολύ εύκολο να την αποχωριστεί. Θα τη φτύσει με μαεστρία και θα την ξεχάσει μέχρι να βρει στην επόμενη τη γλύκα της και να ξαναξεκινήσει η ίδια ιστορία.
Μην απορείς. Έτσι είναι αυτός. Έχει χτίσει ένα δικό του κόσμο και κόβει βόλτες εκεί μέσα κυρίως μοναχός του. Το πολύ πολύ να συναντήσει και άλλους του είδους του. Με αυτούς άλλωστε νιώθει ασφαλείς. Ο Άνανδρος είναι και λίγο μαγκάκι. Σίγουρα αυτό σε τράβηξε κοντά του. Δεν έχει σημασία αν αυτή η μαγκιά είναι αληθινή γιατί εσύ το μάσησες το παραμυθάκι και αυτό του είναι αρκετό για αρχή. Στην πορεία θα δείξει… Δε νομίζω ότι κάνει άλλωστε και τόσο μακροπρόθεσμα σχέδια. Δε ζει μαζί σου. Είπαμε. Αυτός ζει στο δικό του κόσμο και δεν έχει καμία απαίτηση να μπεις σε αυτόν. Ούτε θέλει να τον καταλάβεις. Η διαδικασία της όποιας ανάλυσης δεν τον αφορά. Δεν υπάρχει καν για εκείνον. Δε θα σκύψει εκείνος το κεφάλι, ακόμα και αν το είχε κάνει κάποτε δεν ήταν αρκετό αυτό το συναίσθημα για να του τρέφει τη συνείδηση του. Κατεβάζει διακόπτες και κρύβεται. Ψάχνει τα πιο απίστευτα μέρη για να κρυφτεί καλά. Εκεί όπου δε θα πάει το μυαλό κανενός για να τον βρει.
Προσπέρασε το λοιπόν.
Δέξου την πραγματικότητα και προχώρα. Όσο αναλώνεσαι στον Άνανδρο τόσο αξία του δίνεις γιατί για εκείνον η ιστορία σας ήταν ακόμα μία ιστορία ανάμεσα σε τόσες άλλες. Κάτι το περαστικό που σύντομα θα ανήκει στο σύντομο παρελθόν του. Εσύ οδηγείς σε μια προσωρινή καταστροφή και εκείνος οδηγεί στο δρόμο της εσωτερικής του φυλακής. Η διαφορά σας είναι ότι εσύ δεν το ξέρεις ακόμα…
