ΜΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ…
Μονάχα λίγες λέξεις να σου πω για όλα όσα μας χώρισαν σε αυτή τη συνάντηση που δεν είχε φτάσει ποτέ στο τέλος μα ούτε και στην αρχή που τόσο λαχταρούσα. Όλα τείνουν να μοιάζουν μισά, ανεκπλήρωτα όνειρα από κομμάτια του μυαλού, του σώματος μα και της καρδιάς. Όλα χωρούν εκεί. Μέσα σε λέξεις που δεν πρόλαβαν να ειπωθούν, σε βλέμματα που κρύφτηκαν κάπου στο σκοτάδι της μέρας για να διατηρήσουν το φως, στη φωνή που ποτέ δε πρόλαβε έστω να ψιθυρίσει ανεπάντεχα κάτι από εμάς, στο χάδι που έμεινε λιγοστό, στη τρέλα που δε πρόλαβε να ανθίσει.
Μονάχα λίγες λέξεις να σου πω για όλα όσα κρεμάστηκαν στην άκρη των χειλιών μου και εκείνο το χαμόγελο που κρατώ σα φυλαχτό μόνο για εσένα με το λακκάκι του να προσδιορίζει όλα τα γλυκά συναισθήματα που κρύβω για χρόνια. Είναι αρκετό να πω ότι όλα ήταν τόσο κοντά μα και τόσο μακριά από μια ζωή μισή. Εκείνη τη ζωή με όλες τις δεύτερες σκέψεις.
Κάθε φορά που η σκέψη μου με ταξιδεύει κοντά σου δεν έχω τίποτα άλλο για συντροφιά πιο δικό μας πέρα από εκείνους τους αριθμούς που σχηματίζουν τα ακροδάχτυλα μου την κρυφή επικοινωνία μας. Αυτή την επικοινωνία που παραμένει το ίδιο μισή όπως όλα αυτά που με πονάνε. Και έπειτα, η γλυκιά αναπάντητη με το άγνωστο που θα αναβοσβήσει στην οθόνη του κινητού σου, να σου προδίδει ότι δε σε ξέχασα και ότι δεν μπορώ να εθελοτυφλώ μπροστά στο συναίσθημα που ορίζει το πιο βαθύ μου «θέλω». Θα είναι η πιο μικρή αλλά και η πιο γλυκιά απόδειξη των παράλληλων συναισθημάτων που δεν πρόλαβαν να αγκαλιάσουν την πραγματικότητα που θα ήθελα να ζούσα.
Με λένε Άννα.
Η ζωή μου τείνει να προεκτείνεται μέσα σε μια πραγματικότητα που δε με ευχαριστεί. Όλα γύρω μου μοιάζουν ιδανικά μέσα από τα κλειστά παράθυρα και την πόρτα του σπιτιού μου. Κάθε φορά όμως που απομονώνομαι πίσω από μια ιδανική πραγματικότητα, εγώ ψάχνω εκείνον. Εκείνον που είναι τόσο μακριά αλλά και κοντά μου. Αναζητώ όλα όσα δε πρόλαβα να ζήσω μαζί του και κλείνω τα μάτια μου τρέχοντας σε μια ζωή δίπλα του. Η ηθική μου σκέψη με περιορίζει στο να τον πλησιάσω. Βλέπεις και εκείνος κάπου παράλληλα στα δικά μου ιδανικά, είχε ήδη χτίσει τα δικά του. Τα βλέμματα μας όμως κάθε φορά που συναντιούνται τυχαία φωνάζουν μέσα από τη σιωπή μας ότι και οι δυο αγαπάμε το δικό μας μυστικό. Εκείνο που κανείς δε θα καταλάβαινε ποτέ γιατί κάθε φορά που η ψυχή μου τον καλεί με όλη της τη δύναμη , είναι πάντα κάπου εκεί με ένα τρόπο ανεξήγητο να μου υπενθυμίζει ότι τίποτα δε τελειώνει. Και ας μην είχε προλάβει να αρχίσει…
